Friday, July 16, 2010

အခါလြန္မိုး (ဇာတ္သိမ္း)

“ပြဲခ်ိန္ေတာင္နီးၿပီမိမိုး.. ဘယ္လိုလဲ ငါၿပင္ေပးထားတာ ၾကိဳက္ရဲ႔လား..”

မွန္ထဲမွာၿမင္လိုက္ရတဲ႔အရိပ္က မိုးတဲ႔လား.. မိတ္ကပ္ေတြေဖြးသားနဲ႔မို႔ ရုတ္တရက္မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိခ်င္..

“မိတ္ကပ္ေတြနဲ႔ဆိုေတာ႔ ရယ္ခ်င္စရာၾကီးေနာ္.. တခါမွမၿပင္ဖူးေတာ႔ မ်က္ႏွာေတာင္ဘယ္လိုထားရမွန္းမသိေတာ႔ဘူး..”

“မမိုး.. ကိုလၿပည္႔ေရာက္မလာေသးဘူး.. ဖုန္းေခၚၾကည္႔ေပးပါဦး..”

ညီညီီ႔ ညီမေလးလာေၿပာလို႔ အလင္းဟန္းဖုန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ႔..

“ငါေအာက္မွာေရာက္ေနၿပီ.. ခုတက္လာခဲ႔မယ္.. စိတ္ခ်ပါဟာ.. ငါ႔ေၾကာင္႔ပြဲမပ်က္ေစရပါဘူး..”

အသံကိုကမာဆတ္ဆတ္နဲ႔.. ခဏေနေတာ႔

“ဟဲ႔.. လၿပည္႔ မိုးေရေတြလဲရႊဲလို႔.. လာလာ.. အ၀တ္တစားၿမန္ၿမန္လဲ.. မမိုးကသြားႏွင္ေတာ႔.. ဟိုမွာပြဲထုတ္ဖို႔တန္းစီခိုင္းေနၿပီ.. လၿပည္႔ ေခါင္းကိုေသခ်ာသုတ္.. မ်က္လံုးေတြကလဲ နီရဲလို႔.. နင္ေတာ႔ဖ်ားေတာ႔မွာပဲ..”

မမႏွင္းက ပြစိပြစိေၿပာရင္း အ၀တ္အစားေတြယူေပး.. ေခါင္းကို ဒရိုင္ယာနဲ႔မႈတ္ေပး.. အားလံုးအဆင္သင္႔ၿပင္ေပးတယ္.. ခပ္ၿမန္ၿမန္အ၀တ္လဲလိုက္ၿပီး မမႏွင္းေခၚတဲ႔ေနာက္ လိုက္လာခဲ႔လိုက္တယ္..

ပြဲထုတ္ဖို႔အတြက္ တန္းစီတဲ႔ေနရာေရာက္ေတာ႔ သတို႔သား သတို႔သမီးကို တမင္မၾကည္႔ၿဖစ္ေအာင္ ေခါင္းကိုငံု႕ခ်ထားလိုက္မိသည္.. ဒါေတာင္ သတို႔သမီးရဲ႔ ထိုင္မသိမ္းစကို ၿမင္ေနရေသးတယ္ေလ..

“အားလံုးပဲ.. ေၿဖးေၿဖးခ်င္းေလွ်ာက္ၾကပါ..”

ညီညီ႔အစ္ကိုၾကီး ေဆာ္ၾသလိုက္လို႔ ေၿဖးေၿဖးခ်င္းလမ္းေလွ်ာက္ေနရတယ္.. ေခါင္းငံု႔ေလွ်ာက္ေနရင္း ေဘးမွာေလွ်ာက္ေနတဲ႔ သတို႔သမီးအရံရဲ႔ ေၿခေထာက္ေလးကို အမွတ္မထင္လွမ္းေတြ႔လိုက္ေတာ႔.. ဟာ.. ညာဘက္ေၿခဖမိုးေပၚမွာ အမာရြတ္ၾကီး.. ဒါ.. ေဒၚပြင္႔ေၿခေထာက္.. ဟုတ္တယ္.. အဆမတန္ရွည္ေနတဲ႔ ေၿခညႈိးနဲ႔ ေၿခသန္းတိုတိုေလးတို႔ေၾကာင္႔ ရယ္စရာေကာင္းေနတဲ႔ေၿခေထာက္.. မ်က္ႏွာကို အလန္႔တၾကားေမာ႔ၾကည္႔ရင္း..

“နင္.. နင္ကဘယ္လိုလုပ္ငါ႔ေဘးေရာက္ေနရတာတုန္း..”

“ဟဲ႔.. ဘယ္လိုၿဖစ္လို႔ အလန္႔တၾကားထေအာ္ရတာလဲ.. ငါက သတို႔သမီးအရံမို႔လို႔ နင္႔ေဘးေရာက္ေနတာေပါ႔.. ဘာလို႔မ်က္ႏွာကိုၿပဴးၿပဲၾကည္႔ေနရတာလဲ.. မိတ္ကပ္ေတြနဲ႔ မေနတတ္ရတဲ႔ၾကားထဲ.. ေကာင္းေကာင္းေလွ်ာက္ေလ.. ခန္းမထဲေရာက္ေတာ႔မယ္..”

ေဘးနားက ေဒၚပြင္႔ကို လွည္႔ၾကည္႔ခ်င္စိတ္ကို တားဆီးရင္ လမ္းေလွ်ာက္ေနရတာ သိပ္ခက္သည္.. ခန္းမထဲအ၀င္လမ္းတေလွ်ာက္ ကြၽန္ေတာ္႔ေၿခေထာက္ေတြ ၾကမ္းနဲ႔မထိဘူးလားလို႔ေတာင္ ထင္ရတယ္.. သူမက သတို႔သမီးမဟုတ္ဘူးတဲ႔.. ဘာေတြလဲ.. ဘာေတြၿဖစ္ကုန္တာလဲ.. ကြၽန္ေတာ္ကလဲကြၽန္ေတာ္.. ဖိတ္စာကိုေတာင္မဖတ္မိဘူး.. ကြၽန္ေတာ္ေၾကကြဲခဲ႔ရတာ ခံစားရတာေတြက အဆံုးသတ္က်ေတာ႔ ရယ္စရာၾကီးေပါ႔.. အသည္းကြဲၿပီး ေရးခဲ႔တဲ႔ကဗ်ာေတြ ေဒၚပြင္႔နဲ႔အတူတူၿပန္ဖတ္ၿပီး ဟားရဦးမယ္.. ေတြးရင္းေတြးရင္း ကြၽန္ေတာ္ အူၿမဴးလာသည္.. စင္ၿမင္႔ေပၚက ခန္းစီးမွာေရးထားတာက..

“ေမာင္စိုင္းညီညီလတ္ ႏွင္႔ မနန္းသီရိေက်ာ္ တို႔၏ မဂၤလာဧည္႔ခံပြဲ” တဲ႔

ဘာပဲၿဖစ္ၿဖစ္ေပ်ာ္တယ္ဗ်ာ.. ကြၽန္ေတာ္ သူမကို မဆံုးရံႈးေသးဘူးေပါ႔.. စပ္ၿဖဲၿဖဲ မ်က္ႏွာပိုးသတ္မရဘဲ သူမကိုလွမ္းၾကည္႔မိေတာ႔ မ်က္ေစာင္းလွလွေလး ၿပန္ရလိုက္တယ္..

အခန္းအနားၿပီးလို႔ အ၀တ္အစားလဲၿပီးေတာ႔ ေဒၚပြင္႔က အ၀တ္လဲလို႔မၿပီးေသးတာမို႔ အခန္း၀မွာေစာင္႔ေနလိုက္တယ္.. ခဏေနေတာ႔ သူမထြက္လာတယ္ေလ.. မိတ္ကပ္ေတြမရွိေတာ႔တဲ႔ မ်က္ႏွာေလးက တကယ္ကိုၾကည္ၾကည္စင္စင္.. ပါးေပၚက ေသြးေၾကာနီနီေလးေတြ အထင္းသားေပၚေနသည္..

“လာ.. ငါနဲ႔လိုက္ခဲ႔.. နင္႔ကိုငါ အေရးအၾကီးဆံုးစကား ေၿပာစရာရွိတယ္..”

သူမလက္ကိုအတင္းဆြဲၿပီး ေၿပးထြက္လာခဲ႔လိုက္သည္.. နင္.. ငါနဲ႔လိုက္ခဲ႔မွၿဖစ္မယ္.. ငါေၿပာခ်င္တာေတြ ခုေၿပာမွၿဖစ္မယ္.. မေတာ္လို႔ ကံၾကမၼာက ေနာက္တခါထပ္က်ီစားရင္ ငါရုးမွာ...

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ကားကို ကြၽန္ေတာ္႔ရဲ႕ေမွာ္ဘီၿခံထဲထိ ခပ္ၿမန္ၿမန္ေလးေမာင္းလာခဲ႔တယ္.. ေဘးနားကေဒၚပြင္႔တေယာက္ကေတာ႔ ဘာစကားမွမေၿပာဘဲ တစံုတခုကို အသည္းအသန္ေတြးေတာေနတဲ႔ပံုစံနဲ႔ တိတ္ဆိတ္လို႔.. ကြၽန္ေတာ္႔ၿခံထဲေရာက္ေတာ႔ သစ္ခြရံုေဘးက ခံုတန္းေလးမွာ ထိုင္လိုက္ၾကတယ္..

“ေဒၚပြင္႔.. ငါက ညီညီနဲ႔မဂၤလာေဆာင္မွာ နင္ထင္လို႔ဟ..”

“ဘယ္သူေၿပာလဲ.. နင္ဖိတ္စာကိုမဖတ္ဘူးလား..”

“ဘယ္သိမလဲဟ.. နင္တို႔၂ေယာက္က အတူတူပန္းလာမွာေတာ႔ ငါလဲ ထင္မိထင္ရာ ထင္သြားတာေပါ႔.. ၿပီးေတာ႔ ညီညီကေၿပာေသး.. သတို႔သမီးက သစ္ခြပန္းၾကိဳက္တယ္ဆိုေတာ႔.. ငါလဲ နင္ပဲလို႔ထင္သြားတာေပါ႔..”

“အရူး.. ၿမန္မာၿပည္မွာ သစ္ခြပန္းၾကိဳက္တာ ငါတေယာက္ပဲရွိလား.. ပန္းလာမွာတဲ႔ေန႔က နန္းကရန္ကုန္ေရာက္မလာေသးလို႔ ပါမလာတာ.. ၿပီးေတာ႔ ညီညီက နင္႔ၿခံကိုမေရာက္ဖူးလို႔ ငါက လိုက္ၿပေပးတာ..”

“မသိဘူးေလဟာ.. ထားပါေလ.. နင္ကေရာ ငါ႔ကို တစ္လလံုးလံုး ဘာလို႔မဆက္သြယ္ရတာလဲ..”

“ငါ႕ကိုပဲေၿပာမေနနဲ႔ နင္ကေရာ ငါ႔ဆီကို ဖုန္းေတာင္ဆက္လို႔လား..”

“ငါက နင္မဂၤလာေဆာင္ေတာ႔မယ္ဆိုၿပီး.. ေၾကကြဲေနတာကိုးဟ.. နင္ဒီေလာက္ေတာင္ မရိပ္မိဘူးလား..”

“အပိုေတြေၿပာမေနနဲ႔အလင္း.. နင္႔မွာခ်စ္သူရွိရက္နဲ႔ ငါ႔ကိုထပ္ခ်ည္ေႏွာင္ဖို႔ မၾကိဳးစားနဲ႔ေတာ႔.. ငါ႔ကို မလွည္႔စားနဲ႔ေတာ႔..”

“ေဒၚပြင္႔.. ဘာေၿပာတယ္.. နင္ေၿပာတာ ငါတစ္ခုမွနားမလည္ဘူး.. ငါ႔မွာခ်စ္သူရွိတယ္လို႔ နင္႔ကိုဘယ္သူေၿပာလဲ.. ဘာေတြလဲဟာ..”

“ဘယ္သူမွေၿပာတာမဟုတ္ဘူး.. ငါကိုယ္တိုင္ မ်က္စိနဲ႔တပ္အပ္ၿမင္ နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ၾကားခဲ႔တာ.. နင္႔ေကာင္မေလးနာမည္က ယုယု.. ဟုတ္တယ္မွတ္လား..”

“ယုယု၊၊”

“ေအးေလ.. နင္ပဲ ယုယုေလးကို အရမ္းခ်စ္ပါတယ္ဆို..”

“ဟာ.. ငါသိၿပီ.. ဟားဟား..”

“နင္ကဘာရယ္တာလဲ..”

“နင္အရူးထတာကို ရယ္ခ်င္လုိ႔ေပါ႔ ငေပါမ.. အဲဒီယုယုဆိုတာ ငါၿပမယ္.. လာ”

ေဒၚပြင္႔လက္ကိုဆြဲၿပီး.. တဖက္ၿခံကိုေခၚလာခဲ႔သည္..

“ကိုခ်ိဳၾကီးေရ.. မမလဲ႔.. အိမ္ထဲမွာလားဗ်.. ကြၽန္ေတာ္၀င္ခဲ႔ၿပီ..”

“ေၾသာ္.. လၿပည္႔လာေလ.. ဧည္႔သည္လဲပါတာကိုး.. ကိုခ်ိဳၾကီးေတာ႔မရွိဘူးရယ္.. ပန္းသြားပို႔ေနတယ္.. ထိုင္ၾကဦး..”

“ယုယုေလးေရာ.. ကြၽန္ေတာ္႔သူငယ္ခ်င္းက ယုယုကိုေတြ႔ခ်င္လို႔တဲ႔..”

“ၿခံထဲမွာကစားေနတယ္ထင္တယ္.. သမီးေရ.. ယုယုေလး.. ေလးေလးလၿပည္႔ေရာက္ေနတယ္.. လာခဲ႔ဦး..”

“လာၿပီေမေမ..”

အသံစူးစူးေလးႏွင္႔အတူ အေၿပးေလးေရာက္လာသူက ယု၀တီခ်ိဳ..

“ေလးေလး.. ယုလိုခ်င္တဲ႔သစ္ခြပန္း ပြင္႔ေနၿပီလား.. ယုကိုေရာ တကယ္ေပးမွာလား..”

“သစ္ခြပန္းလိုခ်င္ရင္.. တီတီေလးဆီမွာေတာင္း..”

“တီတီ.. ယုကိုေပးပါေနာ္.. ေလးေလးက ကပ္စီးနည္းၾကီး.. သူ႕ၿခံထဲကပန္းကိုေတာင္ သူမပိုင္ဘူးတဲ႔.. ယုကိုမေပးခ်င္လို႔ တမင္ညာတာၿဖစ္မွာ.. တီတီေၿပာေပးေနာ္..”

ေဒၚပြင္႔တေယာက္ ဘာေၿပာရမွန္းမသိ.. မ်က္ႏွာၾကီးနီရဲလို႔ ရွက္ေနပံုကိုၾကည္႔ၿပီး ကြၽန္ေတာ္ရယ္ခ်င္ေနေသာ္လဲ မရယ္ရက္ပါ.. သူမခမ်ာ ကြၽန္ေတာ္ခ်စ္သူရသြားၿပီထင္ၿပီး ေၾကကြဲေနခဲ႔ရပံုပင္.. ကြၽန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ပူေလာင္ဖူးခဲ႔ၿပီမို႔ သူမကို ကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး သနားေနမိသည္..

“ေပးပါတယ္ယုယုေလးရယ္.. ေလးေလးဆီကေတာင္းမေနနဲ႔.. လာ.. တီတီခူးေပးမယ္..”

ေၿပာေၿပာဆိုဆိုနဲ႔ လက္တြဲၿပီးထြက္သြားၾကတဲႏွစ္ေယာက္ေနာက္ကို ကြၽန္ေတာ္လိုက္လာခဲ႔သည္.. ေတာ္ေတာ္လဲရွပ္ၿပာၿပာႏိုင္တဲ႔ေဒၚပြင္႔ပဲ.. ေနာက္ေက်ာကေနၾကည္႔ၿပီး အေမကိုပဲၿမင္တယ္ ေပါင္ေပၚထိုင္ေနတဲ႔သမီးကိုက်ေတာ႔မၿမင္ဘူးလို႔ေတြးရင္း ၿပံဳးေနမိသည္.. ယုယုၿပန္သြားေတာ႔..

“ေဒၚပြင္႔... နင္႔ကိုငါ.. အရမ္းခ်စ္တယ္.. နင္.. ငါ႔အနားကထြက္မသြားနဲ႔ေတာ႔ေနာ္..”

“ငါလဲနင္႔ကိုခ်စ္ပါတယ္အလင္းရယ္.. နင္႔အနားကေနလဲ ဘယ္မွမသြားခ်င္ပါဘူး.. ဒါေပမယ္႔.. ငါတို႔ခဏေတာ႔ ေ၀းေနရဦးမယ္ဟ..”

“ဘာလို႔ေ၀းရမွာလဲဟ.. နင္က ဘယ္သြားမလို႔လဲ..”

“ငါ.. ဘြဲ႔လြန္ဆက္တက္ဖို႔ေလွ်ာက္ထားတာ က်လာၿပီ.. ေအအိုင္တီမွာေလ.. ၂ႏွစ္တက္ရမွာ..”

“ဟာ.. နင္ကေတာ႔လုပ္ၿပီ.. ငါ႔ကိုေတာ႔မတိုင္ပင္ဘူး.. ဘယ္ေတာ႔သြားရမွာလဲ..”

“ေရွ႕လထဲမွာသြားရမွာ.. နီးနီးေလးပဲဟာ.. နင္လာလည္ေပါ႔.. ငါလဲေက်ာင္းပိတ္ရက္ေတြက်ရင္ ၿပန္လာမွာပဲ..”

“ဒါပဲရွိေတာ႔တာပဲ..”

ဒီေလာက္ကေတာ႔အေရးမၾကီးလွပါ.. ဆံုးရံႈးၿပီထင္ထားရာကေတာင္ ၿပန္ဆံုႏိုင္ခဲ႔ၿပီးမွေတာ႔ ဘာဆိုဘာမွ အေရးမၾကီးေတာ႔ပါ.. သူမလက္ကို တင္းတင္းဆုပ္ကိုင္ရင္း လယ္ကြင္းေတြဘက္ဆီထြက္ခဲ႔သည္.. ေသာကေတြကင္းသြားေတာ႔လဲ ဆည္းဆာက လွပလြန္းေနၿပန္႔သည္.. ကံၾကမၼာရဲ႔မ်က္လွည္႔ပြဲကို ကြၽန္ေတာ္တို႔၂ေယာက္သား ေမာေနေအာင္ၾကည္႔ခဲ႔ရသည္.. ခုေတာ႔လဲ အရာရာကလွပလို႔.. ကြၽန္ေတာ္႔ပုခံုးမွာ သူမေခါင္းေလးကိုဆြဲကပ္ထားရင္း ေလွ်ာက္ရတဲ႔လမ္းမွာ ဘယ္လိုအတားအဆီးေတြ႔ေတြ႔ ရင္ဆိုင္ပစ္လိုက္ေတာ႔မည္ဟု......

ၿပီးပါၿပီ...

အားေပးသူမ်ားကိုေက်းဇူးအထူးတင္လွ်က္

ပြင္႔ၿမဴးဇင္
၁၆.၀၇.၂၀၁၀

9 comments:

မိုးခါး said...
This comment has been removed by the author.
ေမဇင္ said...

ေရးးးးးး ေတာ္ေသးတယ္...ေပါင္းသြားလုိ႕.... း))

shin said...

ဖတ္လို႕ေကာင္းတယ္။ storyေလးေတြထပ္ေရးပါဦး။

ေမေလး said...

ဟူးးးးး ေတာ္ေသးတာေပါ႔

မိုးခါး said...

ဟီးးး
အူယားတယ္ :P

ျမဴးျမဴး said...

ပထမေတာ႔ ကြဲေပးဦးမလို႔ပဲ.. မခြဲရက္ေတာ႔ဘူးၿဖစ္သြားလို႔..

၀န္ခံခ်က္..

အလင္းရဲ႕ကာရိုက္တာက အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းရဲ႕ ကာရိုက္တာကို ယူထားၿပီး.. ေဒၚပြင္႔ဆိုတာ အဲ႔သူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္မကိုေခၚတဲ႔နာမည္ပါ.. ဇာတ္လမ္းကေတာ႔ စိတ္ကူးသက္သက္မွ်သာ..

ဧပရယ္လ္ပူး@ပူးေတ said...

သူငယ္ခ်င္းေရ

ညေနအားရင္ အိမ္မွာ အုန္းႏို႔ေခါက္ဆြဲလာစားပါလား.... ေမာင္ေရာ သားသားေရာ ေခၚခဲ႔ေလ ေဒၚပြင့္ေရ...ညေန ၇ နာရီေလာက္လာရင္ က်က္ၿပီလို႔ေတာ့ ထင္တာပဲေနာ္... :)

ကိုလူေထြး said...

ေတာ္ေသးတယ္.. အလြမ္းဇာတ္ၾကီး ျဖစ္ေတာ့မလို႕...

းဝ)

Mila said...

Привет из Украины!! Welcome!!