နောက်ဆုံးနှစ်စာမေးပွဲ ပြီးသွားပြီမို့ ကျောင်းတက်စရာမလိုတော့ မိုးတစ်ယောက် အတော်ကိုပျင်းနေသည်.. ကျောင်းပိတ်စကတော့ စာတွေလုပ်စရာမလိုတော့လို့ ပေါ့ပါးသွားတာအမှန်.. ကြာတော့လဲပျင်းလာသည်.. အလင်းနဲ့လဲ မတွေ့တာတောင်ကြာနေပြီ.. ပွင့်လင်းရာသီဆိုတော့ ပွဲတွေလမ်းတွေများတာမို့ ပန်းတွေလက်မလည်အောင် ရောင်းနေရတယ်ထင်ပါ့..
ဖုန်းမြည်သံစူးစူးကြောင့် လန့်တောင်သွားရသည်..
“ဟယ်လို..”
“မိမိုးလေးလား.. ကိုကိုကြီးပါ.. သတင်းကောင်းပေးစရာရှိတယ်နော်..”
“ဘာသတင်းကောင်းလဲကိုကိုကြီးရဲ့.. ရင်တောင်ခုန်လာပြီ..”
“မိမိုးဆွဲထားတဲ့ နှစ်ထပ်တိုက်ပုံစံလေးလေ.. ၀ရံတာသေးသေးလေးနဲ့ဟာ.. ကိုကိုကြီးတို့ ဘုတ်အဖွဲ့ကရွေးလိုက်ပြီ.. သန်လျှင်မှာဆောက်မယ့် ဥယာဉ်မြို့တော်မှာ သုံးမယ်တဲ့.. ကွန်ကရက်ကျူလေးရှင်းပါ ညီမလေးရေ..”
“ဟယ်.. တကယ်.. ပျော်လိုက်တာ.. မိုးရဲ့အိမ်လေးကို အပြင်မှာတကယ်တွေ့ရတော့မှာပေါ့..”
“ဒါတင်ဘယ်ကမလဲ.. ဒီဇိုင်းခလဲရဦးမှာ..”
“မိုးပျော်လိုက်တာကိုကိုကြီးရယ်.. သတင်းကောင်းအတွက်ကျေးဇူးနော်.. အလင်းဆီဖုန်းဆက်ပြီးကြွားလိုက်ဦးမယ်..”
“ကောင်းပါပြီဗျား..”
ကိုကိုကြီးဖုန်းချသွားတော့ အလင်းဆီချက်ချင်းဆက်လိုက်တယ်.. ဖုန်းကမြည်ပေမယ့် ဖြေသူမရှိ.. ဖုန်းပျက်နေပြန်ပြီထင်တယ်.. ဟန်းဖုန်းကိုဆက်တော့ လူကြီးမင်းနဲ့တိုးနေသည်.. ပြောချင်ပါတယ်ဆိုမှ.. အိမ်ရှေ့က ကားသံကြားလို့ပြေးထွက်ခဲ့သည်..
“ဟာ.. ဖေဖေပြန်လာပြီ.. တော်ပဲဖေဖေ.. သမီးကားခဏယူသွားမယ်နော်.. အလင်းဆီသွားမလို့..”
“ယူသွားလေ.. ဖြေးဖြေးမောင်းသွားနော်အငယ်မ.. မေမေရော.. အိမ်ထဲမှာလား..”
“ဟုတ်.. ဖေဖေ.. မေမေ့ကိုမပြောရသေးဘူး.. ဖေပဲပြောလိုက်တော့..”
ကားပုံမှန်လေးမောင်းလာရင်း အလင်းအတွက် ဘာလက်ဆောင်ဝယ်ပေးရမလဲ စဉ်းစားလာသည်.. မိုးရဲ့ ပထမဆုံးဝင်ငွေနဲ့ အလင်းအတွက် အမှတ်တရလေးတခုခုတော့ ၀ယ်ကိုဝယ်ပေးရမယ်.. နာရီလေးဝယ်ပေးရရင်ကောင်းမလား.. ရေမွှေးဆိုရင်ရော..
အလင်းရဲ့ခြံရောက်တော့ ခြံဝမှာ ကားလှလှလေးတစင်းရပ်ထားတာတွေ့ရတယ်.. ပန်းဝယ်သူရောက်နေတယ်ထင်ပါရဲ့.. ကားကိုခြံဝမှာပဲ ရပ်ထားခဲ့ပြီး လျှောက်လာခဲ့လိုက်တယ်.. ခြံထဲမှာလဲ ဘယ်သူမှမရှိတာနဲ့ အလင်းရဲ့တိုက်ပုလေးဆီအပြေးလေးလှမ်းခဲ့မိတယ်..
အိမ်နားကိုရောက်တော့ အိမ်ထဲက စကားပြောသံတွေကြားနေရတယ်.. တံခါးဝမှာရပ်လိုက်တော့ ဧည့်ခန်းထဲကဆိုဖာမှာ ကောင်မလေးတစ်ယောက် ကျောပေးထိုင်နေပြီး အလင်းကတော့ မတ်တပ်ရပ်လို့ ကောင်မလေးကို အမြတ်တနိုးလေးငုံ့ကြည့်လို့.. မိုးရောက်နေတာတောင်မသိလောက်အောင် မိုးမမြင်လေမမြင်.. မိုးလှည့်ထွက်အပြေးမှာ မျက်ရည်စက်တို့က ခုန်ပေါက်ဆင်းသွားလေရဲ့..
“ချစ်ပါသတဲ့ဗျာ.. ဟောဒီက ယုယုလေးကို အရမ်းကို ချစ်ပါသတဲ့..ဟားဟား.. ကျေနပ်ပြီလားမမလေး..”
အလင်းရဲ့ချိုလွင်နေတဲ့အသံက မိုးအနောက်မှာ ဝေးဝေးကျန်ခဲ့တယ်..
အလင်း.. သိပ်ရက်စက်တယ်.. မိုးမှာတော့မျှော်လင့်လိုက်ရတာ.. ပျော်စရာ.. ၀မ်းနည်းစရာတွေကိုလဲ အတူတူမျှဝေခံစားပေးနိုင်သူဟာ အလင်းပဲရှိတယ်လို့ သတ်မှတ်ထားခဲ့တာ.. ခုတော့ သူ့မှာချစ်ရမယ့်သူရှိရက်နဲ့တောင် မိုးကိုလှည့်စားတယ်..
အိမ်ကိုဘယ်လိုပြန်ရောက်လာမှန်းတောင် မိုးမသိတော့ပါဘူး.. အိမ်ရောက်တော့ အန်တီမေကလည်းရောက်နေတာနဲ့ မိုးမကျွမ်းကျင်တဲ့ ဟန်ဆောင်ခြင်းတွေကို အသက်သွင်းလိုက်ရတော့တယ်..
“ဟော.. သမီးမိုး.. ပြန်လာပြီလား.. သားငယ်နဲ့တွေ့ခဲ့လား..”
“ဟုတ်ကဲ့..”
“မျက်နှာလဲမကောင်းပါလား..”
“မိုးပင်ပန်းလာလို့.. ခေါင်းလဲကိုက်တယ်.. သွားနားလိုက်တော့မယ်နော်..”
“အေး..အေး.. နားလိုက်သမီး..”
“မိုးက အရမ်းပျော့တယ် မမမေရယ်.. ထစ်ခနဲဆို ခေါင်းကိုက်ပြီ..”
“တခါတလေမှပါနုရဲ့.. မိုးလည်းမငယ်တော့ဘူးနော်.. တနေ့ကသားငယ်လာတော့တောင် ပြောဖြစ်သေးတယ်.. ချွေးမရှာလိုက်ရတော့မလားလို့.. သူကတွေ့ထားပြီဆိုပဲ.. ခေါ်လာခဲ့ဆိုတော့ မကြာမီလာမည်တဲ့လေ..”
အန်တီမေရဲ့စကားသံက မိုးအခန်းဝရောက်တဲ့အထိပါလာလို့ နားကိုတင်းတင်းလေး ပိတ်ထားပစ်လိုက်မိသည်.. အိပ်ယာပေါ်လှဲရင် သေသေချာချာပြန်စဉ်းစားမိတော့ မိုးရှက်လာသည်.. မိုးကတော့ အလင်းချစ်တဲ့သူဟာ မိုးပဲလို့ ထင်ထားခဲ့တာ.. တကယ်တမ်းကျတော့ အလင်းဆီက သံယောဇဉ်အငွေ့အသက်လေးတွေက မိုးကို ထင်ယောင်ထင်မှားဖြစ်စေခဲ့တာပါ.. ခု အလင်းက တခြားတစ်ယောက်ကိုချစ်တယ်ဆိုမှတော့ မိုးဘာတတ်နိုင်ဦးမှာတဲ့လဲ.. အလင်းရဲ့ချစ်သူကို မိုးလဲလိုက်ချစ်ပေးနိုင်အောင် ကြိုးစားရတော့မှာပေါ့..
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ခုတလော ဒေါ်ပွင့်နဲ့မတွေတာတောင်ကြာပြီ.. ဖုန်းဆက်တော့လဲ တခါမှမတွေ့.. တနေ့ကမေမေနဲ့ဖုန်းပြောတော့ ပြီးခဲ့တဲ့အပါတ်တုန်းက ဒေါ်ပွင်တစ်ယောက်တည်း မှော်ဘီကိုသွားသေးတယ်တဲ့.. ကျွန်တော့်ဆီလဲရောက်မလာ.. အဲဒီကိစ္စမေးမလို့ ဖုန်းဆက်တာကို တခါမှမဆုံသေးဘူး.. ညနေကျရင်တော့ ရန်ကုန်သွားဦးမယ်လို့ တွေးနေတုန်း.. ခြံထဲကိုကားတစ်စီးဝင်လာသည်.. ကားပေါ်ကဆင်းလာသူတွေက.. ဒေါ်ပွင့်ရယ်.. စိုင်းညီညီလတ်ရယ်.. ကျွန်တော့်ရင်ခုန်သံ ကြမ်းကြမ်းကို ကျွန်တော်ပြန်ကြားလိုက်ရသည်..
“ကိုလပြည့်.. ကျွန်တော့်ကိုမှတ်မိရဲ့လား..”
“မှတ်မိပါတယ်ညီညီ.. ဆို.. ကိုယ်ဘာကူညီရမလဲ..”
“ကျွန်တော် ဖိတ်စာလာပေးတာပါ.. ပန်းတွေလဲမှာရင်းပေါ့.. သတို့သမီးက သစ်ခွပန်းကြိုက်တော့ သစ်ခွတွေပဲမှာရမှာပဲ.. ပန်ပန်းရော.. လက်ကိုင်ပန်းအတွက်ရော.. အလှဆင်ပန်းတွေရော.. သစ်ခွချည်းပဲလိုချင်တယ်.. ဖြစ်နိုင်မလား..”
အသံကိုအတတ်နိုင်ဆုံးမတုန်အောင်ထိန်းရင်း
“ရပါတယ်ညီညီ..”
“တလက်စတည်း အကူအညီတောင်းပါရစေ.. ကျွန်တော်တို့ပွဲမှာ ကိုလပြည့်ကို သတို့သားအရံလုပ်ပေးစေချင်ပါတယ်..”
နင်.. ရက်စက်လှချည်လား ဒေါ်ပွင့်ရယ်.. ငါ့ကို.. နင့်မင်္ဂလာဆောင်မှာ သတို့သားအရံလုပ်ခိုင်းရက်တယ်ပေါ့.. ကောင်းပြီလေ.. နင်ကဖြစ်စေချင်မှတော့..
“ရပါတယ် ညီ.. သတို့သမီးအရံကတော့ ချောချောလေးရှာထားနော်.. ဟားဟား”
ကျွန်တော်ရယ်သံတွေခြောက်ကပ်နေမှာ အသေအချာပေါ့..
“အင်း.. အရံက သတို့သမီးလောက်တော့ ဘယ်ချောမလဲဗျာ.. နော် မ..”
မိုးက ညီညီကို မျက်စောင်းလှမ်းထိုးလိုက်တယ်..
“ကျွန်တော်တို့ပြန်မယ်ကိုလပြည့်.. မင်္ဂလာပွဲက တစ်လတောင်လိုပါသေးတယ်.. ကျွန်တော်ကသာ စိတ်တွေစောနေတာ.. ကူညီပေးတာကျေးဇူးပါနော်..”
“ရပါတယ်ဗျာ.. ပန်းတွေအတွက်လဲ ကျွန်တော်ကပဲ လက်ဖွဲ့ပါတယ်.. မင်္ဂလာပွဲနေ့ကျရင်လဲ စောစောရောက်အောင်လာခဲ့မှာပေါ့..”
“ကျေးဇူးအထူးပါပဲဗျို့.. သွားပြီနော်..”
ဒေါ်ပွင့်တို့ပြန်သွားတော့ ကျွန်တော်တစ်ယောက်တည်း နေရာမှာတင်ရပ်ကျန်ခဲ့သည်.. ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲဆိုတာ နားမလည်နိုင်အောင်ဖြစ်နေရပြီး ဘယ်သူ့ကိုအပြစ်တင်ရမှန်းမသိ ဖြစ်နေသည်.. သူမကို ရက်စက်တယ်လို့ပြောရအောင် သူမက ကျွန်တော်နဲ့ သူငယ်ချင်းသက်သက်မျှသာ.. သူမကိုဆုံးရှုံးရပြီဆိုတဲ့အသိက ကျွန်တော့်နှလုံးသားကို ဓါးတုံးတုံးနဲ့ ဖိကျိတ်လှီးဖဲ့နေသလို..
ထစ်ချုန်းရွာချလိုက်တဲ့မိုးရေတွေကြောင့် ကျွန်တော့်မျက်ရည်တွေ အကာအကွယ်ရသွားတယ်ပေါ့..
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
(ဇာတ်သိမ်းပိုင်းမျှော်)
3 comments:
လုပ္ပီမမ
ၿမန္ၿမန္ဇာတ္သိမ္းေနာ္ း))
ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေတာ့ မေျပာၾကပဲနဲ႕...ဟြန္း..စိတ္တုိဖုိ႕ေကာင္းတယ္။
ေတာ္ေတာ္ေနာက္တယ္ေနာ္ .. ဟြန္းးးးးးးး
Post a Comment