တကၠသိုလ္ဆိုတာ ဒုတိယမိခင္လို႔ တင္စားၾကတာ ၾကားဖူးတယ္... ကၽြန္မအတြက္လည္း တကယ္ကို ဒုတိယမိခင္ပါပဲ... အင္းလ်ားကန္မရွိ သစ္ပုတ္ပင္မရွိ ဂ်ဒ္ဆင္မရွိေပမယ္႔ တသက္မေမ႔စရာ အမွတ္တရေလးေတြရွိတာေပါ႔... ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ အေတာင္စံုစငွက္ကေလးလို လြတ္လပ္ေပါ႔ပါးၿခင္းေတြနဲ႔ ဒုတိယမိခင္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာ ေလာကၾကီးရဲ႕အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းေလ႔လာခြင္႔ ရခဲ႔တာေပါ႔...
နည္းပညာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက တၿခားေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထက္ ပိုရင္းႏွီးၾကတယ္... ပိုခင္ၾကတယ္ဆိုတာလည္း အစဥ္အလာတစ္ခုပဲေလ... ၅ႏွစ္လံုးလံုး ဒီလူ ဒီဆရာ ဒီအခန္းမွာပဲ တက္ေနရတာေပမယ္႔ ပ်င္းစရာမေကာင္းခဲ႔ဘူးေနာ္... ေန႔ခင္းဘက္ lecture ခ်ိန္ေတြမွာ အိပ္ငိုက္မေနေအာင္ ဟာသေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္တီးတတ္တဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြကိုလည္း သိပ္လြမ္းတယ္...
ဂ်ဒ္ဆင္မရွိေပမယ္႔ ရွိတဲ႔ေရစင္ေပၚတက္ေဆာ႔ၿပီး ေပ်ာ္ခဲ႔ဖူးတယ္... ဆရာမၾကီးေအာ္တာနဲ႔ ဆင္းေၿပးခဲ႔ရလို႔ ၀ေအာင္ေတာ႔ မေဆာ႔လဲ႔ရဘူးေပါ႔... ခေရပန္းလိုခ်င္လို႔ ခေရပင္ကိုဖိနပ္နဲ႔ပစ္တာ ဖိနပ္က အပင္ေပၚတင္ေနလို႔ ဆရာက ၀ါးလံုးနဲ႔ထိုးခ်ေပးခဲ႔ရဖူးတာလည္း မွတ္မိေသးတယ္... ကထိန္ပြဲဆိုရင္လည္း Major တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ပေဒသာပင္အလွၿပိဳင္ရတာအေမာ... ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ၿပီးလိုက္ေရာင္းတုန္းက Auto ေရးခိုင္းတဲ႔သူေတြတရုန္းရုန္းနဲ႔ မင္းသမီးလိုလို ဘာလိုလိုေပါ႔ ေပါခဲ႔တာ...
ေႏြရာသီဆို ငု၀ါပန္းေတြေ၀ေနတဲ႔ ေက်ာင္းအ၀င္လမ္း ကံ႔ေကာ္တန္းေလာက္ မခန္းနားေပမယ္႔ ငု၀ါၿမင္တိုင္း လြမ္းေနဆဲေပါ႔... မိုးတြင္းဆို ေက်ာင္း၀င္းထဲ အေလ႔က်ေပါက္တဲ႔ ဖလံေတာင္ေ၀ွးေတြ မာလာဖူးေတြ လိုက္ခ်ိဳး... သရက္သီးေတြကို ၀ရံတာကေန ထီးနဲ႕လွမ္းခူးၿပီးစား... အဲဒီအရသာေတြကဘာနဲ႔မွ မလဲရက္စရာေပါ႔... ေဆာင္းႏွင္းေဖြးေဖြးေတြၾကားမွာ အဆုပ္လိုက္အခဲတိုက္ပြင္႔တတ္တဲ႔ ေငြပန္းေတြကို ခူးပန္ခဲ႔တာလည္း ဥစၥာေစာင္႔နဲ႔ နင္လားငါလားေပါ႔...
တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက ေတာၾကိဳအံုၾကားမွာ ဘာပကာသနမွမရွိ.. အေဆာက္အဦးရယ္လို႔ေတာင္ ၾကီးၾကီးမားမား ၿပစရာမရွိပါဘူး... ဒါေပမယ္႔ ဒီဒုတိယမိခင္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ဘ၀အေၾကာင္း အခ်စ္အေၾကာင္း ေလာကၾကီးရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို ပိုသိလာရတာ... တကယ္လြမ္းပါတယ္... ေရးေနရင္နဲ႔ကို ပိုလြမ္းလာလို႔ ဆက္မေရးေတာ႔ဘူး... ကၽြန္မရဲ႕ ေဘာ္ေဘာ္ေတြအေၾကာင္းကေတာ႔ မၾကာမီ... လာမည္.... ေမွ်ာ္..............
နည္းပညာေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြက တၿခားေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြထက္ ပိုရင္းႏွီးၾကတယ္... ပိုခင္ၾကတယ္ဆိုတာလည္း အစဥ္အလာတစ္ခုပဲေလ... ၅ႏွစ္လံုးလံုး ဒီလူ ဒီဆရာ ဒီအခန္းမွာပဲ တက္ေနရတာေပမယ္႔ ပ်င္းစရာမေကာင္းခဲ႔ဘူးေနာ္... ေန႔ခင္းဘက္ lecture ခ်ိန္ေတြမွာ အိပ္ငိုက္မေနေအာင္ ဟာသေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ဖန္တီးတတ္တဲ႔ ေဘာ္ဒါေတြကိုလည္း သိပ္လြမ္းတယ္...
ဂ်ဒ္ဆင္မရွိေပမယ္႔ ရွိတဲ႔ေရစင္ေပၚတက္ေဆာ႔ၿပီး ေပ်ာ္ခဲ႔ဖူးတယ္... ဆရာမၾကီးေအာ္တာနဲ႔ ဆင္းေၿပးခဲ႔ရလို႔ ၀ေအာင္ေတာ႔ မေဆာ႔လဲ႔ရဘူးေပါ႔... ခေရပန္းလိုခ်င္လို႔ ခေရပင္ကိုဖိနပ္နဲ႔ပစ္တာ ဖိနပ္က အပင္ေပၚတင္ေနလို႔ ဆရာက ၀ါးလံုးနဲ႔ထိုးခ်ေပးခဲ႔ရဖူးတာလည္း မွတ္မိေသးတယ္... ကထိန္ပြဲဆိုရင္လည္း Major တစ္ခုနဲ႔တစ္ခု ပေဒသာပင္အလွၿပိဳင္ရတာအေမာ... ကဗ်ာစာအုပ္ထုတ္ၿပီးလိုက္ေရာင္းတုန္းက Auto ေရးခိုင္းတဲ႔သူေတြတရုန္းရုန္းနဲ႔ မင္းသမီးလိုလို ဘာလိုလိုေပါ႔ ေပါခဲ႔တာ...
ေႏြရာသီဆို ငု၀ါပန္းေတြေ၀ေနတဲ႔ ေက်ာင္းအ၀င္လမ္း ကံ႔ေကာ္တန္းေလာက္ မခန္းနားေပမယ္႔ ငု၀ါၿမင္တိုင္း လြမ္းေနဆဲေပါ႔... မိုးတြင္းဆို ေက်ာင္း၀င္းထဲ အေလ႔က်ေပါက္တဲ႔ ဖလံေတာင္ေ၀ွးေတြ မာလာဖူးေတြ လိုက္ခ်ိဳး... သရက္သီးေတြကို ၀ရံတာကေန ထီးနဲ႕လွမ္းခူးၿပီးစား... အဲဒီအရသာေတြကဘာနဲ႔မွ မလဲရက္စရာေပါ႔... ေဆာင္းႏွင္းေဖြးေဖြးေတြၾကားမွာ အဆုပ္လိုက္အခဲတိုက္ပြင္႔တတ္တဲ႔ ေငြပန္းေတြကို ခူးပန္ခဲ႔တာလည္း ဥစၥာေစာင္႔နဲ႔ နင္လားငါလားေပါ႔...
တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ကၽြန္မတို႔ေက်ာင္းက ေတာၾကိဳအံုၾကားမွာ ဘာပကာသနမွမရွိ.. အေဆာက္အဦးရယ္လို႔ေတာင္ ၾကီးၾကီးမားမား ၿပစရာမရွိပါဘူး... ဒါေပမယ္႔ ဒီဒုတိယမိခင္ရဲ႕ရင္ခြင္ထဲမွာပဲ ဘ၀အေၾကာင္း အခ်စ္အေၾကာင္း ေလာကၾကီးရဲ႕အေၾကာင္းေတြကို ပိုသိလာရတာ... တကယ္လြမ္းပါတယ္... ေရးေနရင္နဲ႔ကို ပိုလြမ္းလာလို႔ ဆက္မေရးေတာ႔ဘူး... ကၽြန္မရဲ႕ ေဘာ္ေဘာ္ေတြအေၾကာင္းကေတာ႔ မၾကာမီ... လာမည္.... ေမွ်ာ္..............
1 comment:
ေတြ႕ၾကံဳခြင့္ရခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးမွာပဲ ေပ်ာ္တယ္ဆိုလို႕ ေက်နပ္သြားတယ္၊ ဒီလိုမွ မေပ်ာ္ရင္လည္း ဘယ္လိုတတ္ႏိုင္မွာလဲေနာ္။ လူတိုင္းပဲ ျဖစ္ခ်င္တာေတာ့ မိုးေလာက္မကေပါ့။
Post a Comment