ေႏြဦးပံုၿပင္

ေမွာ္ဘီမွာေက်ာင္းတက္ရမယ္ဆိုေတာ႔ အပင္ပန္းသိပ္မခံႏိုင္တဲ႔ကၽြန္မကို ေဖေဖက ေဘာ္ဒါေဆာင္သြားေနခိုင္းတယ္... ပထမဆံုး ေနဖို႔အေဆာင္သြားရွာတဲ႔ေန႔က ဦးခ်ိဳနဲ႔အန္တီမိုးက လိုက္ပို႔တယ္... ေက်ာင္းနဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္လမ္းမတေလွ်ာက္ ရြာခံေတြက ေဘာ္ဒါေဆာင္ေတြ ကိုယ္စီဖြင္႔ထားၾကတာေလ... ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေႏြဦးဆိုတဲ႔အေဆာင္ကိုပဲ ေရြးၿဖစ္သြားတယ္... အေဆာင္ပိုင္ရွင္က ခ်ဲထိုး၀ါသနာပါတဲ႔ အပ်ိဳၾကီးႏွစ္ေယာက္...သြပ္မိုး ထရံကာ ပ်ဥ္ခင္း တစ္ထပ္အေဆာင္ေလးေပါ႔... အခန္း ၆ ခန္းရွိတယ္... ေနာက္ဆံုးက်န္တဲ႔ ၁ေနရာစာကို ၿမန္ၿမန္ယူလိုက္ရတာ...

အေဆာင္ကို စေၿပာင္းတဲ႔ေန႔ကိုလည္း မွတ္မိေသးတယ္.. အဲဒီေန႔က ကၽြန္မတက္ခဲ႔တဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းမွာ စံုညီပြဲေတာ္ရွိတယ္ေလ... ဒါမ်ိဳးပြဲဆို လက္လြတ္မခံတတ္တဲ႔ကၽြန္မ အိမ္ကိုေတာ္ေတာ္နဲ႔ ၿပန္ေရာက္မလာလို႔ အေဆာင္ကိုလိုက္ပို႔ေပးမယ္႔ ဘဘက အၾကာၾကီးေစာင္႔လိုက္ရေသးတယ္... အေဆာင္ကိုေရာက္ၿပီး အိမ္ကလူေတြလည္းၿပန္သြားေရာ ၀မ္းနည္းသလိုလို ငိုခ်င္သလိုလို... ပထမဆံုးအၾကိမ္ မိသားစုနဲ႔ခြဲၿပီး တစ္ေယာက္တည္းလာေနရတာကိုး... ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေမွာ္ဘီသူဘ၀ စခဲ႔တာေပါ႔....

ကၽြန္မတို႔အေဆာင္က အန္တီအပ်ိဳၾကီးေတြအိမ္ရဲ႕ အေနာက္ဘက္မွာ ေဆာက္ထားတာ... ၿခံထဲမွာ မခ်စ္စုသရက္ပင္ေတြ ပိႏၷဲပင္ေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္... ၿခံေရွ႕မွာက ေညာင္ပင္အၾကီးၾကီးတစ္ပင္ရွိတယ္... ေညာင္ပင္ေအာက္မွာက ကၽြန္မတို႔စားေနက် ၿပည္႔၀ဆိုတဲ႔ထမင္းဆိုင္... ဟင္းခ်က္ေကာင္းတဲ႔ အန္တီအိရဲ႕လက္ရာက ေန႔တိုင္းစားလည္း မရုိးပါဘူး... အေဆာင္သူေတြကိုဆိုရင္ အၿမဲတမ္းဟင္း ပိုထည္႔ေပးတတ္တာေလ...

အေဆာင္သူေတြကေတာ႔ တစ္ေယာက္တစ္မ်ိဳး မရိုးရေအာင္ပါပဲ... ကေလးဆန္ၿပီး စိတ္အရမ္းေကာက္တတ္တဲ႔ ဆုေ၀ဆိုတဲ႔ သထံုသူ... (ခုေတာ႔လည္း အေခ်ာ႔ေကာင္းတဲ႔ ကိုၾကီးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး.. သမီးရဲ႕ေမေမၿဖစ္ေနေပါ႔...) သီခ်င္းဆိုေကာင္းတဲ႔ မေ၀ (သူလည္းမၾကာမီ ေမေမၿဖစ္ေတာ႔မည္...) ညေနတိုင္း စက္ဘီးစီးတတ္တဲ႔ ဇာၾကီး (ခုေတာ႔ ေယာက္်ားေနာက္လိုက္ၿပီး ရြာသူလုပ္ေနေလရဲ႕...) ကဗ်ာအေရးေကာင္းတဲ႔ မႏုခိုင္... အရမ္းေၾကာက္တတ္တဲ႔ တိုးတိုး (သူလည္း သားသားေမေမၿဖစ္ေနၿပီ..) အစအေနာက္သန္တဲ႔မ၀ါ (ဖက္တီးမေလးရဲ႕ေမေမ..) ေရခဲတံုးၾကီး မေဆြ... ေနာက္ၿပီးေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ အခ်စ္ဆံုးေလး အိမြန္... နင္နဲ႔အတူတူ Singapore မွာအလုပ္သြားလုပ္မွာလို႔ အၿမဲေၿပာတတ္ၿပီး ခုက်ေတာ႔ သေဘၤာသီးကေတာ္လုပ္ၿပီး ရန္ကုန္မွာ ဇိမ္က်ေနတာေလ... ကၽြန္မနဲ႔တစ္ခန္းတည္းေနတဲ႔ ဇာဇာကေတာ႔ စာၾကမ္းပိုး... ညညဆို စာအုပ္ထဲ၀င္မတတ္ကို စာၾကည္႔တာ... သူကတခါတေလ တစ္ေယာက္တည္းလည္း စကားေၿပာခ်င္ေၿပာေနတတ္ေသး... ပထမေတာ႔ ကၽြန္မလည္း ကိုယ္႔ကိုေၿပာေနတယ္ထင္တာ... ဘာေၿပာေနတာလဲေမးေတာ႔ သူက နင္႔ကိုမေၿပာပါဘူတဲ႔... ေမးမိတဲ႔ကၽြန္မေတာင္ ေခါင္းၾကီးသြားတယ္... ဒီအခန္းထဲ သူနဲ႔ကိုယ္ပဲရွိတာ ကိုယ္႔မေၿပာဘူးဆိုေတာ႔ ဘယ္သူ႔ေၿပာေနပါလိမ္႔ေပါ႔... ေနာက္မွသူကေၿပာၿပတယ္... သူစကားေၿပာရင္ အမွားပါတတ္လြန္းလို႔ မနက္က်ရင္သူ႕ဆရာကိုေၿပာမယ္႔စကား ခုကတည္းကေၿပာၾကည္႔ေနတာပါတဲ႔ေလ... မွားပါတယ္ ဇာဇာရယ္...

မီးမရွိတဲ႔ ရြာေလးဆိုေတာ႔ အေဆာင္မွာကမီးစက္နဲ႔မီးေပးတယ္... ည ၇နာရီကေန ၁၁နာရီအထိေပါ႔... ၁၁နာရီေက်ာ္ရင္ေတာ႔ ဖေယာင္းတိုင္အားကိုးေပေတာ႔ပဲ... ကၽြန္မကေတာ႔ ဖေယာင္းတိုင္မလိုဘူး... မီးမပိတ္ခင္က အိပ္ၿပီးသားပဲ... အဲဒီေလာက္ စာၾကိဳးစားတာ... ညဘက္ဆို အိမ္သာကို တစ္ေယာက္တည္းမသြားရဲၾကဘူး... အိမ္သာက ဟိုးၿခံေတာက္မွာဆိုေတာ႔ အားလံုးစုၿပီးသြားၾကတာ... တရုတ္ကားေတြထဲမွာ ေသြးေသာက္ညီအစ္မေတြဖြဲ႔ၾကသလုိ ကၽြန္မတို႔ေတြက ေသးေပါက္ညီအစ္မေတြဖြဲ႔ထားၾကတယ္... တစ္ေယာက္ကသြားခ်င္ၿပီဆို ေပါက္ေဖာ္ေတြေရ လို႔သာေခၚလိုက္... တန္းစီပါၿပီးသားပဲ... ၿပန္အလာက်ရင္ တစ္ေယာက္ထက္တစ္ေယာက္ အလုအယက္ေၿပးၾကတာ ခံုဖိနပ္ေတာင္ ထက္ပိုင္က်ိဳးတဲ႔အထိ...

ေရခ်ိဳးဖို႔က ေရတံုကင္ႏိွပ္ရတယ္... ႏိွပ္ၿပီးၿပီးခ်င္းလည္း ခ်ိဳးလို႔မရေသးဘူး... ေရထဲပါတဲ႔ အနည္ေတြထိုင္ေအာင္ေစာင္႔ရေသးတာ... သံဓါတ္မ်ားတဲ႔ေရေတြဆိုေတာ႔ ေရခ်ိဳးၿပီးရင္ လက္သည္းေတြကို ၀ါထိန္ေနတာပဲ... ဆံပင္ေတြဆိုတာကေတာ႔ ၾကမ္းလိုက္တာမွ ကၽြပ္ကၽြပ္ကိုၿမည္ေရာ... ဘယ္ shampoo မွ မကယ္ႏိုင္ဘူး... ကၽြန္မရဲ႕ ဆံပင္ရွည္ေတြကေတာ႔ လံုးပါးပါးခဲ႔ရတာေပါ႔...

တစ္ညတစ္ေလေတာ႔ အေဆာင္ေရွ႕ကသီခ်င္းသံ ၾကားရေလ႔ရွိတယ္... သူတို႔ခမ်ာလည္း သိပ္မသက္သာရွာပါဘူး.. အေဆာင္က ၿခံ၀နဲ႔အေ၀းၾကီးဆိုေတာ႔ အသံကုန္ဟစ္မွ သဲ႔သဲ႔ေလးၾကားရတာ... ဂစ္တာလာမတီးတဲ႔ညေတြဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္တိုင္ပဲဟစ္ၾကတယ္... ကၽြန္မနဲ႔ မေ၀ကေခါင္းေဆာင္ေတြေလ... လည္ေခ်ာင္းေတြနာတဲ႔အထိကို ေအာ္ၾကတာ...

ခုေတာ႔ အဲဒီလိုလြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္မႈေလးေတြနဲ႔ ေ၀းေနရတာ ၾကာပါၿပီ... ေႏြဦးသူေတြအားလံုးလည္း တစ္ေယာက္တစ္ေနရာစီေပါ႔... မဆံုၿဖစ္တာလည္း အေတာ္ကိုၾကာၿပီ... ရန္ကုန္ၿပန္ၿဖစ္တဲ႔အခါက်ရင္ေတာ႔ အားလံုးဆံုၾကဖို႔ ၾကိဳးစားရဦးမယ္... အဲဒီအခါေရာ.. အရင္လိုလြတ္လပ္ေပါ႔ပါးမႈေလးေတြ ၿပန္ရဦးမွာလားဆိုတာေတာ႔..............