Wednesday, August 24, 2011

.............


အရာရာခမ်းခြောက်သွားဖို့..
၁၀နှစ်ဆိုတာ လုံလောက်တဲ့အချိန်လား...

ပေးထားခဲ့ပါတယ်
နင်မရခဲ့ဘူးဆိုရင်တော့
အလွဲတကာ့အလွဲထဲ
ဒီတခါအလွဲဆုံးပေါ့..

နင်မရှုံးပါဘူး
မရုန်းနိုင်တာကငါ..
ဘာမှန်းမသိတဲ့ကြိုးတွေကအထပ်ထပ်နဲ့မို့
အဆုံးမသတ်နိုင်တာက
ငါကိုယ်တိုင်ပေါ့..

ဘဝလမ်းပေါ်မှာ
ဂငယ်ကွေ့ကွေ့လို့ရဖို့
ဘာအမှတ်အသားကိုရှာရမှာလဲ..
မိုးကြိုးကိုကာဖို့
ထန်းလက်ရှာသလိုများ ဖြစ်နေမလားပဲ..

ငါလား..
အသည်းကွဲနေတာမဟုတ်ဘူး
ကွဲစရာအသည်းကို မရှိတော့တာ..
ဘာလိုချင်တာလဲမမေးနဲ့
ငါ့ရင်ထဲ နင်မမြင်ရမှတော့
ဘာကိုလိုချင်ရဦးမှာတဲ့လဲ..

မနှစ်သိမ့်ပါနဲ့..
အနာစိမ်းပေါ်ကို
ပျားရည်ပဲလောင်းလောင်း အက်ဆစ်နဲ့ပဲပက်ပက်
စပ်တာကတော့စပ်မှာပဲ..

အကောင်းဆုံးကတော့ဟာ..
နင်ငါ့ကို ပစ်သာထားလိုက်...
ငါ့အတ္တနဲ့ငါ
ငါ့ဒေါသနဲ့ငါ
ငါ့သောကနဲ့ငါ
မျောချင်ရာပဲမျောနေပါရစေတော့..

အချစ်လား..
အဲဒါတော့ မမေးကြေးပေါ့..

ပွင့်မြူးဇင်
၂၄.၀၈.၂၀၁၁

7 comments:

Thandar Lwin said...

ၿမဴးၿမဴးေရ ညီမ
ဒီကဗ်ာကေတာ ့ အမ ရင္ထဲမွာ လတ္တေလာ ခံစားေနရတာနဲ႔ ထပ္တူ မို႔ လို႔ အမ ကိုမ်ားေစာင္း ေရးထားသလားလို႔ ။

Thandar Lwin said...

ဘာဘဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ စိတ္မေပ်ာ္ရင္ မိုင္တိုင္ ၂၉ ကို ၿပန္ဖတ္လိုက္ပါ ။ အားလုံး မေၿဖေပ်ာက္ရင္ေတာင္ စိတ္သက္သာသြားမွာ ။

ျမဴးျမဴး said...

I think it is called Midlife crisis.. I'm just trying to figure out the feeling of a mid-age woman ;)

Thandar Lwin said...

တကယ္ ့ကိုေတာ္တဲ့ ၿမဴးၿမဴးဘဲ ။
ကြက္တိဘဲ ဟီး...

rose of sharon said...

ညီမေလးေရ... ၿဖစ္တတ္ပါတယ္လို႔ဘဲေၿပာပါရေစ... ၿပီးေတာ႔လဲ ၿပီးသြားတာပါဘဲ... အခိုက္အတန္႔ေတာ႔ခံစားရတာေပါ႔

Anonymous said...

ရင္ဖြင့္သံကို
ေကာင္းေကာင္း ၾကားလိုက္ရတယ္။

ဆူးသစ္ said...

ကၽြန္ေတာ္မ်က္စိမမွားဘူးဆိုရင္ ကဗ်ာမွာ ေခါင္းစဥ္မပါဘူးဗ်ေနာ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာဆိုေတာ္ေတာ္ခံစားတတ္လို႔ အဲဒီလို အုိင္ဒီယာမ်ဳိးကိုလည္း စိတ္၀င္စားပါတယ္။ ခံစားခ်က္က နည္းနည္းေတာ့ ျပင္းထန္ေနမလားဘဲ။ ႀကိဳက္ပါတယ္။