အိပ္မက္ထဲကေက်ာင္းေတာ္ (၅)

ကြၽန္မတို႔ တတိယႏွစ္ စတက္တဲ႔အခ်ိန္မွာေတာ႔ ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးက ေတာ္ေတာ္စည္ကားေနပါၿပီ.. ေက်ာင္းသားေတြအၿပည္႔နဲ႔ စာသင္ခန္းေတြ လက္ေတြ႔ခန္းေတြ ပံုဆြဲခန္းေတြ ေတြ႔ေနရတာတစ္မ်ိဳးၾကည္ႏူးစရာေပါ႔.. ဘီတက္ခ္တန္းမွာေတာ႔ ကြၽန္မတို႔ႏွစ္က လမ္သစ္ထြင္သူေတြ မဟုတ္ေတာ႔ဘူး.. စနစ္ေဟာင္းဂ်ီတီအိုင္သမားေတြထဲက သံုးေလးႏွစ္စာေလာက္လူေတြကို ေရြးေခၚၿပီး ဘီတက္ခ္သင္တန္း တက္ခြင္႔ေပးထာေတာ႔ သူတို႔က ေရွ႕ေၿပးၿဖစ္သြားတယ္.. စီနီယာေတြရွိသြားေတာ႔ ကြၽန္မတို႔လည္း စာေမးခ်င္ရင္ သူတို႔ကိုေမးလို႔ရသြားတာေပါ႔.. ကြၽန္မတို႔ကပ္သီးကပ္သပ္ေမးသမွ်ေတြကို စိတ္ရွည္လက္ရွည္ေၿဖေပးတတ္တဲ႔ စီနီယာအစ္ကိုၾကီးေတြကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္..

အဲဒီအခ်ိန္ ေက်ာင္းမွာ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲေတြလုပ္တာ ေခာတ္စားလာတယ္.. ကြၽန္မတို႔တုန္းက ၾကိဳဆိုမယ္႔သူမရွိခဲ႔ေပမယ္႔ ကိုယ္႔ေမာင္ညီမေလးေတြကို ၾကိဳဆိုဖို႔ေတာ႔ အားလံုးပဲ တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိခဲ႔ၾကပါတယ္.. ပိုက္ဆံေတြစုၾက.. အစီအစဥ္ေတြဆြဲၾကနဲ႔.. ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးပါပဲ.. အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေမာင္နဲ႔စေတြတာေပါ႔.. ကြၽန္မက ေမာင္မယ္သစ္လြင္ေတြကို ၾကိဳဆိုမယ္႔ စီနီယာ.. သူက အၾကိဳဆိုခံရမယ္႔ဂ်ဴနီယာေလး.. ၾကိဳဆိုပြဲေန႔မွာ ေမာင္မယ္သစ္လြင္ေလးေတြကို ကိုယ္ပိုင္နံပါတ္ေလးေတြလိုက္ေ၀ေပးေတာ႔ ကြၽန္မကိုကူေပးတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို သတိထားမိတယ္.. သူ႔ရဲ႔နံပါတ္က ၁၇တဲ႔.. ကင္းေရြးေတာ႔ကြၽန္မမဲေပးတဲ႔နံပါတ္က ၁၇ေပါ႔.. ဟိဟိ.. သူကင္းမၿဖစ္ခဲ႔ပါဘူး.. သို႔ေသာ္.. သို႔ေသာ္ေပါ႔ေနာ္..

ကြၽန္မတို႔အီလက္ထေရာနစ္ေမဂ်ာမွာ ကိုယ္ပိုင္စာၾကည္႔တိုက္ေလး လုပ္ထားပါတယ္.. စာအုပ္ေတြကေတာ႔ အလွဴခံလို႔ ရသမွ်ေပါ႔.. လစဥ္ေၾကးရသမွ်ေလးစုၿပီး စာအုပ္ေစ်းပြဲေတာ္ေတြမွာလဲ လိုက္၀ယ္ၾကေသးတယ္.. စာၾကည္႔တိုက္စဖြင္႔ကတည္းက ကြၽန္မနဲ႔မိစုက ထမင္းစားခ်ိန္ဆို စာၾကည္႔တိုက္ထဲပဲေရာက္ေနတတ္တာေလ.. ေမာင္မယ္သစ္လြင္ၾကိဳဆိုပြဲၿပီးေတာ႔ ေနာက္တေန႔ ကြၽန္မရဲ႔ နံပါတ္၁၇ေလး စာၾကည္႔တိုက္ကို ေရာက္လာပါတယ္.. သူစာအုပ္ငွားေတာ႔ ကြၽန္မစာရင္းမွတ္ေပးရင္း သူ႔နံမည္ကိုသိလိုက္တယ္.. ေက်ာ္ကိုကိုတဲ႔.. ၿဖစ္ခ်င္ေတာ႔ စာသင္ခန္းခ်င္းကလည္း ကပ္ရက္ၿဖစ္ေနတယ္.. ကြၽန္မတို႔က ၃၀၇မွာ.. သူတို႔က ၃၀၈မွာ.. သူအၿပင္သြားတိုင္း ကြၽန္မတို႔အခန္းေရွ႕ကၿဖတ္သြားရတာေလ.. ကြၽန္မထိုင္တဲ႔ေနရာက ၿပတင္းေပါက္ေဘးမွာဆိုေတာ႔ ဆရာမရွိတဲ႔အခ်ိန္ေတြဆို သူကလာလာၿပီး စကားေၿပာတတ္ပါတယ္.. တေၿဖးေၿဖးနဲ႔ ခင္သြားၾကတယ္ေပါ႔.. ေနာက္နဲနဲၾကာေတာ႔ ကြၽန္မကို သူရည္းစားစကားေၿပာပါတယ္.. ဖုန္းဆက္ၿပီးေၿပာတာပါ.. ကြၽန္မကသိပ္ဟန္မေဆာင္တတ္ေတာ႔ ခပ္ၿမန္ၿမန္ပဲ ခ်စ္သူေတြၿဖစ္သြားၾကတာေပါ႔.. တနဂၤေႏြေန႔တိုင္း ေမွာ္ဘီကေဆာင္ကိုၿပန္တတ္တဲ႔ကြၽန္မနဲ႔ က်ဴရွင္လာတက္ၿပီး အိမ္ၿပန္တဲ႔သူနဲ႔ တိုက္ၾကီးရန္ကုန္ အၿမန္ကားၾကီးစီးၿပီး အတူတူၿပန္ၾကတယ္.. သူကေမွာ္ဘီ ေလတပ္ထဲမွာေနတာေလ.. ကြၽန္မတို႔ရဲ႔ တနဂၤေႏြညေနတိုင္းဟာ လွပခဲ႔တယ္ေပါ႔.. တနဂၤေႏြညေနတိုင္းရဲ႔ ေန၀င္ခ်ိန္ေတြကို ရန္ကုန္ၿပည္လမ္းေပၚမွာ အတူတူၿဖတ္သန္းခဲ႔ၾကတယ္ေပါ႔..

ကြၽန္မတို႔ရဲ႔ခ်စ္သူဘ၀က ရိုးရိုးတမ္းတမ္းပါပဲ.. မနက္ေက်ာင္းကိုအတူတူလာ.. ကန္တင္းမွာမနက္စာအတူတူစား.. ကိုယ္႔အတန္းကိုယ္တက္.. ေန႔လည္စာတူတူစား.. ေက်ာင္းဆင္းရင္အတူတူၿပန္.. ေက်ာင္းေၿပးတဲ႔အခါလဲ အတူတူေၿပးၾကသေပါ႔.. ေမာင္က ကြၽန္မထက္ ေလးႏွစ္နီးပါးငယ္ပါတယ္.. အဲဒီေတာ႔ ကြၽန္မကအၿမဲဆရာလုပ္ခြင္႔ရတာေပါ႔.. ဆရာလုပ္ခ်င္တဲ႔ကြၽန္မအဖို႔ေတာ႔ အကြက္ပဲ.. တစ္ခုပဲစိတ္ညစ္ရတာ.. ကြၽန္မေရးတဲ႔ကဗ်ာေတြကို သူနားမလည္ဘူးေလ.. ကိုယ္႔မွာေတာ႔ ခံစားခ်က္ေတြအၿပည္႔နဲ႔ေရးလိုက္ရတာ.. သူကနားမလည္ဘူးဆိုေတာ႔ ေသၿပီဆရာေပါ႔.. အဲ.. အစားအေသာက္ကေတာ႔ ဘာညီသလဲမေမးနဲ႔.. ေမွာ္ဘီကားေလးဂိတ္က ၀က္သားတုတ္ထိုး၊ ၀က္ေခါင္းသုပ္.. ေမွာဘီေစ်းေရွ႕ကၾကံရည္.. တာဆံုနား နန္းၾကီးသုပ္.. ေမွာဘီတခြင္ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ဆိုင္တကာလွည္႔စားဖူးတယ္.. ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ထဲ ေလွ်ာက္လည္ၾကတဲ႔ေန႔ဆိုရင္ေတာ႔ ေၾကးအိုးဆိုင္ေပါင္းစံု ေလွ်ာက္စားၾကတယ္ေလ.. ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ခ်စ္သူဘ၀ေလးေပါ႔..

ကြၽန္မတို႔အတန္းထဲမွာေတာ႔ လူေတြနည္းသြားၿပီး တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာေတာ႔ လူေတြပိုမ်ားမ်ားလာတယ္.. ႏွစ္ႏွစ္တိတိ ဒီလူေတြပဲအတူတူတက္ခဲ႔ရေတာ႔ အရမ္းကိုခင္မင္ရင္းႏွီးေနၾကပါၿပီ.. ေမာင္ႏွမေတြလိုပဲ ေၿပာမနာဆိုမနာေတြၿဖစ္ကုန္ၾကၿပီမို႔ အရင္ကထက္ပိုၿပီးေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္.. တတိယႏွစ္ကေတာ႔ စာလဲသိပ္မၾကည္႔ၿဖစ္တဲ႔ႏွစ္ေပါ႔.. ဘီအီးတန္းတက္ခြင္႔ရဖို႔လဲ တတိယႏွစ္အမွတ္ေတြကို မယူဘူးဆိုေတာ႔ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ.. စိတ္ပါရင္အတန္းတက္လိုက္.. ပ်င္းလာရင္ကန္တင္းထိုင္လိုက္.. အလြန္႔အလြန္ပ်င္းရင္ အေဆာင္မွာေခြေနလိုက္နဲ႔ အခ်ိန္ေတြကုန္ခဲ႔တယ္.. စာေမးပြဲေၿဖေတာ႔လဲ အရင္ႏွစ္ေတြေလာက္ စိတ္ဖိစီးမႈေတြမရွိပဲ ခပ္ေပါ႔ေပါ႔ေလးပဲေၿဖခဲ႔တယ္ေလ.. ကြၽန္မရဲ႔စိတ္ေတြအလြတ္လပ္ အေပါ႔ပါးဆံုးကာလေလးေပါ႔..

ေက်ာင္းေတာ္ၾကီးကေတာ႔ အရင္အတိုင္းပါပဲ.. ေႏြရာသီမွာ ရြက္၀ါေတြေၾကြဆဲ.. ငု၀ါပန္းေတြ ေ၀ေနေအာင္ပြင္႔ေနဆဲ.. မိုးရာသီမွာ ဗြက္ေတြထူေနဆဲ.. ေဆာင္းရာသီမွာ ခေရေတြေမႊးေနဆဲ.. ႏွင္းေတြသည္းေနဆဲ..

(ဆက္ပါဦးမည္)

အိပ္မက္ထဲေက်ာင္းေတာ္ (၄)

အေဆာင္ေၿပာင္းေၿပးၾကတဲ႔သူေတြအားလံုး ကံေကာင္းတယ္ပဲဆိုရမလား.. အသစ္ဖြင္႔တဲ႔အေဆာင္တစ္ခုမွာ အတူတူေနခြင္႔ရၾကတယ္ေလ.. ေက်ာင္းနဲ႔ေတာ႔ေတာ္ေတာ္ေလးလွမ္းတာေပါ႔.. အေဆာင္က ေမွာ္ဘီအ၀င္ တပ္ၾကီးကုန္းရပ္ကြက္မွာ.. ေက်ာင္းကေမွာ္ဘီအထြက္မွာဆိုေတာ႔ ကားစီးရင္ မိနစ္၂၀ေလာက္စီးရပါတယ္.. အရင္ကလို အတန္းခ်ိန္နီးမွ ကမန္းကတမ္းထေၿပးသြားလို႔ မရေတာ႔ဘူးေပါ႔.. ကားခလည္းပိုကုန္လာတယ္.. ဒီအေဆာင္ေလးကေတာ႔ သားသားနားနား တိုက္ေဆာင္ေလးပါ.. အရင္ကလို သြပ္မိုး ထရံကာမဟုတ္ေတာ႔ဘူး.. ႏွစ္ထပ္တိုက္ေလးေပါ႔.. အေပၚထပ္မွာ ၄ခန္း.. ေအာက္ထပ္မွာ ၄ခန္း.. ခုတင္ေတြစားပြဲေတြလည္း ပါပါတယ္.. ခုတင္ေလးေတြကေတာ႔ က်ဥ္းတာေပါ႔.. ခုကိုယ္လံုးနဲ႔ဆို ေတာ္ေတာ္က်ပ္မွာ.. အဲဒီတုန္းက စလင္းေဘာ္ဒီေလးဆိုေတာ႔ အေတာ္ပါပဲ.. ဖုန္းလည္းဆက္လို႔ရေတာ႔အဆင္ေၿပတယ္.. အေဆာင္ပိုင္ရွင္က စာေရးကိရိယာဆိုင္ေလးနဲ႔ မိတၲဴဆိုင္ေလးလဲ ဖြင္႔ထားေသးတယ္ေလ.. ဖုန္းလာတဲ႔အခါ အင္တာကြန္းကေနတဆင္႔ ေအာ္ေခၚေပးတာ.. ညညဆို တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔အခ်ိန္ အင္တာကြန္းက အသံက်ယ္ၾကီး ထြက္ထြက္လာလို႔ လန္႔သြားရတာလဲ ခဏခဏပဲ.. လွ်ပ္စစ္မီးလဲရွိေတာ႔ ပိုအဆင္ေၿပတယ္.. ဟင္းေလးဘာေလးခ်က္ခ်င္လဲ ရတာကိုး.. ထမင္းေပါင္းအိုးၾကီးထဲမွာတင္ ထမင္းေတြသုပ္.. ဇြန္းတစ္ေယာက္တစ္ေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး လက္ရည္တၿပင္တည္းစားၾကတဲ႔ ညလယ္စာထမင္းသုပ္ေလးမ်ား ခုထိေတာင္လြမ္းမိတုန္း..

ဒုတိယႏွစ္မွာ စာေတြပိုမ်ားလာတာကတစ္ေၾကာင္း.. ဘာသာစံုဂုဏ္ထူးရမွ ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင္႔ရမွာကတစ္ေၾကာင္းမို႔ စာေတြပိုၾကည္႔ၿဖစ္လာတယ္.. ေမွာ္ဘီတ၀ိုက္မွာ လည္စရာပတ္စရာကလဲ ကုန္ၿပီကိုး.. အတန္းထဲမွာ ဖဲ၀ိုင္းရွိလို႔ အတန္းၿပင္သိပ္မထြက္ၿဖစ္ေတာ႔တာလို႔ ေၿပာရင္လဲရသေပါ႔.. ၀ါသနာဆိုတာလဲ တားရခက္သားေနာ္.. နည္းပညာေက်ာင္းသားနဲ႔ ဖဲ၀ိုင္းဆိုတာ အစဥ္အဆက္ ခြဲလို႔မွမရခဲ႔ပဲကိုး.. အသစ္ေၿပာင္းလာတဲ႔ဆရာကိုေတာင္ တစ္အိမ္လိုတယ္ ပါဦးမလားေမးတတ္ၾကတဲ႔သူေတြေပါ႔.. ဆရာမွန္းမွမသိတာ.. ဆရာကလည္း ငယ္ငယ္ေလး.. ကခ်င္လြယ္အိတ္စလြယ္သိုင္းနဲ႔.. ကြမ္းတ၀ါး၀ါးနဲ႔ အနားလာၿပီး.. ေဟ႕ေကာင္ေတြ.. ဘာလုပ္ေနတာတုန္းတဲ႔.. ေၿဖတဲ႔သူကလည္းေၿဖတယ္.. ဖဲရိုက္ေနတာေပါ႔ကြ.. တစ္အိမ္လိုတယ္ပါဦးမလားလို႔ေလ.. ေနာက္မွ ဆရာမွန္းသိလို႔ ေတာင္းပန္လိုက္ရတာ..

ဒုတိယႏွစ္ကုန္ခါနီးေလးမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြစုၿပီး ကဗ်ာစာအုပ္ေလးတစ္အုပ္ ထုတ္ၿဖစ္ၾကတယ္.. ‘ေနေလာင္ဆားကစ္တို႔ရဲ႕သမိုင္း” တဲ႔.. စေၿပာတာကေတာ႔ကြၽန္မပဲ.. တကယ္တမ္းလုပ္ၿဖစ္ေတာ႔ က်န္တဲ႔ေယာက္်ားေလးေတြပဲ ပင္ပန္းၾကတာ.. ကြၽန္မက ကဗ်ာေလးသံုးပုဒ္ ေရးေပးလိုက္ရံုပဲေလ.. သူတို႔ေတြပဲ မ်က္ႏွာဖံုး ဒီဇိုင္းေတြဆြဲၾက.. ကြန္ၿပဴတာစာစီၾက.. စာအုပ္ေတြခ်ဳပ္ၾကနဲ႔.. အလုပ္ေတြရႈပ္ကုန္ၾကတာေပါ႔.. စာအုပ္ေလးၿဖစ္လာေတာ႔ ေပ်ာ္လိုက္တာမေၿပာပါနဲ႔.. ေက်ာင္းထဲမွာ သိတဲ႔သူေရာ မသိတဲ႔သူေရာ လိုက္ေရာင္းၾကတာပဲ.. သိတဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြက စာအုပ္၀ယ္ၿပီးရင္ လက္မွတ္ေတြထိုးခိုင္းၾကေတာ႔ ဘ၀င္ေတြကိုၿမင္႔လို႔.. ေနာက္ေန႔လဲက်ေရာ ရည္းစားေဟာင္းက ကြၽန္မေပးထားဖူးတဲ႔ စာေတြ လက္ေဆာင္ေတြ ၿပန္လာေပးသြားေလရဲ႕.. သူက “ ကံဇာတ္ဆရာအလိုက် ဇာတ္နာေအာင္လြမ္းၿပခဲ႔သူပါ” လို႔ သူ႔ကဗ်ာထဲေရးထားတာကို ကြၽန္မက “လမင္းရဲ႕အလင္း မင္းမရွိလဲၿဖစ္ပါတယ္” လို႔ လုပ္ခ်လိုက္တာကိုး.. (ေမာင္႔ကို ၿပန္မတိုင္ၾကနဲ႔ေနာ္.. သူကကြၽန္မဘေလာ႔ကိုမဖတ္ဘူး)..

ဒုတိယႏွစ္ ႏွစ္ကုန္စာေမးပြဲ မေၿဖခင္ေလးတင္ ေလွာ္ကားကိုသြားလည္ၾကတာလဲ ေပ်ာ္စရာအရမ္းေကာင္းပါတယ္.. ေက်ာင္းကားတစ္စီးကို ငွားၿပီးသြားၾကတာေပါ႔.. ေထာက္ၾကံ႕က စစ္သခ်ႋဳင္းကို အရင္သြားၾကတယ္.. အဲဒီမွာ ဓါတ္ပံုေတြရိုက္ၾကၿပီးေတာ႔ ေလွာ္ကားကိုဆက္သြားၾကတယ္.. ဟိုေရာက္ေတာ႔ ေလွငွားၿပီး ကြၽန္းေပၚကိုသြားၾကတယ္.. ေလွၾကီးကလဲေလးလိုက္တာမေၿပာပါနဲ႔ေတာ႔.. ေရေတြက၀င္၀င္လာလို႔ ခပ္ထုတ္ရေသးတယ္.. ကြၽန္းေပၚမွာေလွ်ာက္သြားၾကရင္း တစ္ေယာက္က အေကာင္ၾကီးေၿခရာေတြ႔တယ္ဆိုလို႔ ေၿပးလိုက္ရတာေမာေရာပဲ.. တကယ္တမ္းၿပန္စဥ္းစားေတာ႔မွ ဘာေကာင္ရွိမွာမို႔လဲလို႔ ေတြးမိတယ္.. အေကာင္ၾကီးရွိမွေတာ႔ ဘယ္သြားခြင္႔ေပးမွာလဲေနာ္.. ေလွာ္ကားကအၿပန္ ရန္ကုန္ထဲမွာက်ဴရွင္သြားတက္ၿပီး အေဆာင္ကိုၿပန္ေရာက္ေတာ႔ ေတာ္ေတာ္ေလး မိုးခ်ဳပ္ေနၿပီ.. ခ်မ္းလိုက္တာလဲမေၿပာပါနဲ႔.. ကားေပၚမွာေလေတြကတိုက္.. အေႏြးထည္ကမပါနဲ႔.. ေပ်ာ္တာကေတာ႔အရမ္းပါပဲ.. ဘာလို႔မွန္းမသိ.. အဲဒီေန႔ေလးကအၿဖစ္အပ်က္ေတြကို ခုထက္ထိ အေသးစိတ္မွတ္မိေနတုန္း.. အဲဒီေန႔တင္မဟုတ္ဘူး.. သူ႔ရဲ႔ေနာက္တေန႔ကိုလဲမွတ္မိေသးတယ္.. ကြၽန္မရဲ႕အခ်စ္ဆံုးသူငယ္ခ်င္းက ကြၽန္မကို စိတ္ဆိုးသြားတဲ႔ေန႕ေပါ႔.. သူ႕ကို ဓါတ္ပံုရိုက္လို႔တဲ႔.. ေနာက္ေတာ႔လဲ စိတ္ဆိုးေၿပသြားပါတယ္..

ဒီလိုနဲ႔ပဲ စာေမးပြဲေၿဖရပါေတာ႔တယ္.. ေန႔တိုင္းေၿဖၿပီးထြက္လာရင္ မေၿဖႏိုင္ပါဘူးဆိုၿပီး မ်က္ရည္တ၀ဲ၀ဲနဲ႔ကေတာ႔ ကြၽန္မပဲေပါ႔.. သူငယ္ခ်င္းေတြက ၀ိုင္းၿပီးႏွစ္သိမ္႔ၾကတယ္.. ေအာင္စာရင္းေတြလဲထြက္ေရာ ကြၽန္မတို႔အဖြဲ႔ထဲက ကြၽန္မနဲ႔မိစုပဲ ေက်ာင္းဆက္တက္ခြင္႔ရတယ္.. က်န္တဲ႔ေယာက္်ားေလးေတြ တစ္ေယာက္မွပါမလာေတာ႔ဘူး.. တက္ခြင္႔ရတဲ႔တစ္ေယာက္တည္းေသာေယာက္္်ားေလးကလဲ ေက်ာင္းေၿပာင္းသြားတယ္.. ေရွ႕ဆက္ရမယ္႔ တတိယႏွစ္ၾကီးက ေၿခာက္ကပ္ကပ္ၾကီးၿဖစ္မွာပဲလို႔ ထင္ခဲ႔တာေပါ႔.. (တကယ္တမ္းက်ေတာ႔ ဇာတ္လမ္းက ခုမွစတာ.. ေမာင္နဲ႔စေတြ႔ဆံုၿခင္းဇာတ္လမ္းေလ.. :) ).....

ဆက္ပါဦးမည္..