ေရႊ႕ေျပာင္းေတာအုပ္

မိခင္ရဲ႕ ရင္ကိုခြဲေဖာက္
ေဝးႏိုင္သမွ်ေဝးေဝးေရာက္ဖို႔
ေလအစုန္ အဟုန္စီးလို႔
ခရီးအျပင္းႏွင္ခဲ႔တယ္...
ငါဟာ ... အေတာင္ပါတဲ့သစ္ေစ့ေလး ...

မိခင္ဖန္ဆင္းေပးတဲ႔အေတာင္ပံေတြနဲ႔

ငွက္တစ္ေကာင္ အေယာင္ေဆာင္ၿပီး
ေလဟုန္စီးလို႔ ေပ်ာ္ခဲ့ရတာကခဏ ...
အရွိန္ရယ္ကုန္လို႔
ေျမတလင္း သက္ဆင္းရတဲ့အခါ ...
တစ္စက္မွမေႏြးေထြးေလတဲ့
အစိမ္းသက္သက္ေျမျပင္ရိုင္းက
ေအးစက္စက္ ေစာင့္ႀကိဳေနခဲ့တယ္ ...

မွီတြယ္ရာမဲ့ေျမျပင္ေပၚမွာ
အျမစ္တြယ္အေနက်လို႔
ဘဝအေျခလွႏိုင္ဖို႔အေရး
အေတြးအလုပ္ အဟုတ္ခက္သေလာက္
ေရၾကည္တစ္ေပါက္ေသာက္ရဖို႔ေတာင္
မလြယ္လွပါဘူး ...

အျမစ္တြယ္အပင္ေပါက္ခြင့္ရလို႔
အရြယ္မေရာက္ေသးခင္ခဏမွာတင္
ပတ္ဝန္းက်င္ေပါင္းျမက္႐ိုင္းေတြက
ဝါးၿမိဳလို႔လက္စတံုးပစ္လိုက္ၾကမွာကိုလဲ
စိုးခဲ႔ရေသး ... ...

ဒါေပမဲ့ အေမ ... ...
ပူပင္မေနပါနဲ႔
ဘယ္ေရေျမ ဘယ္အေျခေရာက္ေရာက္
ေပါက္ေရာက္ရွင္သန္ၿပီး
ေအာင္ျမင္စြာပြင္႔သီးႏိုင္ဖို႔အေရးေတာ့
အေမ့သားေတြ စြမ္းပါေသးတယ္ ...

ေလဒဏ္မိုးဒဏ္ ႀကံ့ႀကံ့ခံရင္း
ေရာက္ေလရာေျမအရပ္မွာ
အေမေပးတဲ့ဇာတိမပ်က္
တတ္ႏိုင္မွ်ႀကိဳးစားရင္း
ေဝဆာေအာင္ျမင္တဲ့သစ္တစ္ပင္အျဖစ္
ရပ္တည္ျပလိုက္ခ်င္ေသးရဲ႕ ...

ပြင့္ျမဴးဇင္
၁၉.၁.၂ဝ၁ဝ