Monday, January 16, 2017

ဟုတ္ကဲ႔ က်မရန္ကုန္သူပါရွင္

၂၀၀၇ခုနွစ္ မတ္လကတည္းက စကၤာပူကို အလုပ္လုပ္ဖို႔ ေရာက္ေနခဲ႔ရတဲ႔ကိုယ္ဟာ ေမြးရပ္ေၿမ ရန္ကုန္ကို ၿပန္ေရာက္ေနတာ ခုဆို ၃လနီးပါးရွိၿပီ... စကၤာပူမွာ ေနခဲ႔တဲ႔ ၉ႏွစ္ေက်ာ္အေတာအတြင္း ရန္ကုန္ကို ခဏခဏၿပန္ၿဖစ္ေပမယ္႔ အလည္အပတ္သေဘာဆိုေတာ႔ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀ထဲက အေၾကာင္းအရာေတြနဲ႔ ထိေတြ႔ရတာမ်ိဳး မရွိဘူးေပါ႔... ခုကေတာ႔ ရန္ကုန္မွာ အလုပ္ခြင္၀င္ေနၿပီမို႔ ရန္ကုန္သူစစ္စစ္ ၿပန္ၿဖစ္ေနရၿပီ...

အိမ္ထမင္းအိမ္ဟင္းဆို တေန႔ခ်က္မွ တေန႔စားရတဲ႔ ဘ၀ကေန မနက္မိုးလင္း မနက္စာအဆင္သင္႔ ေန႔လည္စာအတြက္ ထမင္းဗူးအဆင္သင္႔ ညေနစာ လက္ေဆးစားရံု ဆိုတဲ႔ ဘ၀မ်ိဳးကို ၿပန္ေရာက္ေနၿပီ... ပိတ္ရက္မွာ တစ္ပတ္စာ ေလွ်ာ္ဖြတ္ မီးပူတိုက္ရတဲ႔ဘ၀ကေန ေမႊးေကာ႔ေနတဲ႔ မီးပူက်အ၀တ္ေတြကို အသင္႔ဆြဲယူ ၀တ္လိုက္ယံုဆိုတဲ႔ ဘ၀မ်ိဳး ၿပန္ေရာက္ေနၿပီ... သားသမီးေတြကို မနက္တိုင္း ဖုန္းေခၚအလြမ္းသယ္ရတဲ႔ဘ၀ကေန သူတို႔ေလးေတြရဲ႕ ခိုးခိုးခစ္ခစ္အသံေလးေတြနဲ႔ မနက္တိုင္းႏိုးထရတဲ႔ ဘ၀ကို ေရာက္ေနၿပီ... အလုပ္ပတ္၀န္းက်င္မွာ လူမ်ားစုက ကိုယ္႔လူမ်ိဳး ကိုယ္႔ႏိုင္ငံသားေတြနဲ႔ အလုပ္ခြင္မ်ိဳးမွာ အလုပ္လုပ္ေနရၿပီ...

စကၤာပူကို မသြားခင္က ကိုယ္ဟာ ရန္ကုန္ရဲ႕ public transport ကိိုပဲ အားထားၿပီး သြားလာခဲ႔သူပါ... စလံုးမွာလည္း public transport ကိုပဲ အမ်ားဆံုး သံုးခဲ႔ရတာပါ... ဒါေပမယ္႔ ခုၿပန္ေရာက္လာတဲ႔အခါမွာေတာ႔ ကိုယ္ အက်င္႔ပ်က္ေနခဲ႔ၿပီ... အဆင္ေၿပလြန္းတဲ႔ စလံုးကစနစ္နဲ႔ အသားက်ေနခဲ႔တဲ႔ကိုယ္ဟာ ရန္ကုန္က Bus ေတြကို မစီးရဲ မစီးခ်င္ ၿဖစ္ေနၿပီ.. ပိုဆိုးတာက ကိုယ္႔ရံုးရွိတဲ႔ ဆရာစံလမ္းဟာ Bus လံုး၀မေၿပးတဲ႔လမ္းၿဖစ္ေနတာရယ္... အႏၱရာယ္ကင္းကင္း လမ္းကူး လမ္းေလွ်ာက္ဖို႔ လူကူးမ်ဥ္းက်ား ပလက္ေဖာင္းေတြ မရွိတာရယ္က ကိုယ္႔ကို အငွားကားပဲ စီးၿဖစ္ေစေတာ႔တယ္... တကယ္ဆို Bus ရွိတဲ႔ အနီးဆံုးမွတ္တိုင္ကေန ကိုယ္႔ရံုးကို လမ္းေလွ်ာက္ရလွ ၁၅မိနစ္ေပါ႔... Profession ကိုက Safety မို႔ Risk Assessment ကို ေနရာတိုင္း လုပ္မိေနလို႔ထင္ပါ႔... Risk ကို eliminate လုပ္တဲ႔အေနနဲ႔ ကိုယ္ ရန္ကုန္မွာ Public Transport မစီးၿဖစ္ေတာ႔ဘူး...

ကိုယ္လက္လႈပ္ရွား ေလ႔က်င္႔ခန္းအတြက္ jogging လုပ္ခ်င္တဲ႔ကိုယ္႔အတြက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ေၿပးနိုင္မယ္႔ေနရာ သိပ္ရွားတယ္... လမ္းမေပၚတက္ေၿပးေတာ႔ ကားေၾကာက္ရတယ္.. လူသြားလမ္းသီးသန္႔မွ မရွိတာကိုး... လမ္းသြယ္ထဲေၿပးေတာ႔ ေခြးလိုက္မွာေၾကာက္ရတယ္... ပိုင္ရွင္မဲ႔ ေခြးေတြက ေနရာတကာကိုး.. ေၿပးခ်င္သပဆို ကိုယ္႔ၿခံပိစိထဲ ပတ္ေၿပးခ်င္ေၿပး... Bus စီးၿပီး နီးရာပန္းၿခံထဲ သြားေၿပးခ်င္ေၿပးမွ ရေတာ႔မယ္.. ဒီလိုနဲ႔ပဲ ရန္ကုန္ဟာ ကိုယ္႔ကို အပ်င္းတစ္ေစၿပန္တယ္...

MSG ကို မစားတာၾကာေတာ႔ အၿပင္စာေတြစားတိုင္း ကိုယ္႔မွာ အဆင္မေၿပၿဖစ္ရတယ္... အခ်ိဳမႈန္႔ မထည္႔ပါနဲ႔လို႔မွာရင္ ၿပန္ၾကည္႔တတ္ၾကတဲ႔ အၾကည္႔မ်ိဳးေတြကလည္း စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ၿဖစ္ေစတယ္ေလ... အလုပ္သေဘာအရ ခရီးသြားရတဲ႔အခါ အၿပင္မွာ ၾကံဳသလိုစားရေတာ႔ ဆီမ်ားတဲ႔ဒဏ္နဲ႔ အခ်ိဳမႈန္႔ဒဏ္ကို အလူးအလဲခံရတယ္... အသားဖတ္ ငါးဖတ္ေတြကို ဆီထဲကေန ဆယ္ဆယ္စားရတာ... အရြက္သုပ္ထဲမွာ အခ်ိဳမႈန္႔ေတြ အေခ်ာင္းလိုက္ပါလာတာေတြက ကိုယ္႔အတြက္ ၿပသနာပဲ... တတ္နိုင္သမွ် အၿပင္စာေတြ ေရွာင္ၿဖစ္သြားတယ္... အဲလိုဆိုေတာ႔ ရန္ကုန္က ကိုယ္႔ကို ေငြကုန္ေၾကးက် သက္သာေစတယ္...

ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္က လူၾကီး လူငယ္ လူရြယ္အစံုဟာ အေၿပာင္းအလဲကို ငံ႔လင္႔ၾကတယ္... စနစ္တစ္ခု အသားတက်ၿဖစ္ဖို႔ ေပးရမယ္႔အခ်ိန္ကိုက်ေတာ႔ မေစာင္႔ခ်င္ မေစာင္႔ႏိုင္ၾကတာမ်ားတယ္... နည္းက်လမ္းက်ေတြးၿပီး သီးခံႏိုင္စြမ္းေတြ ေလ်ာ႔လာတာကို သတိထားမိတယ္... အရင္က မေက်နပ္ရင္ေတာင္ ေၿပာေရးဆိုခြင္႔ နည္းခဲ႔ရာကေန ခုလို social media ေတြ တြင္တြင္က်ယ္က်ယ္ၿဖစ္လာတဲ႔အခါ တဒဂၤစိတ္ထဲေပၚလာသမွ်ေတြ လူတကာသိေအာင္ လုပ္ဖို႔လြယ္လာေတာ႔ လူေတြရဲ႕ အတၱေတြဟာ ပိုၿပီး ထင္သာၿမင္သာၿဖစ္လာတယ္... သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စည္းကမ္းလိုက္နာမႈရွိသလားလို႔ ၾကည္႔လိုက္ၿပန္ေတာ႔ အမိႈက္သိမ္းသမားေတြ အလုပ္မ်ားတုန္း ကြမ္းတံေတြးေတြ ရဲတုန္း...

ေခတ္ကာလ လိုအပ္ခ်က္နဲ႔အညီ အသံုး၀င္မယ္႔ ဥပေဒအသစ္ေတြ ၿဖည္းၿဖည္းခ်င္း ခ်မွတ္လာေနတယ္... တကယ္တမ္း အသက္၀င္မႈက်ေတာ႔ အေတာ္ေလး လိုအပ္ေနေသးတာ ေတြ႔ရတယ္... ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ႔ဥပေဒဆို အေတာ္ေလး ၿပည္႔ၿပည္႔စံုစံုနဲ႔ အိမ္နီးခ်င္းနိုင္ငံေတြထက္ သာလြန္တာေတာင္ ေတြ႔ရတယ္... တကယ္တမ္းသာ အသက္၀င္မယ္ဆို သိပ္ေကာင္းမွာေပါ႔... အဲဒီလိုမ်ိဳး လုပ္ငန္းခြင္ေဘးကင္းက်န္းမာေရးအတြက္ ဥပေဒလည္း အၿမန္ဆံုး အေကာင္အထည္ေပၚလာေစခ်င္မိတယ္... သြားရင္းလာရင္း unsafe acts and conditions ေတြ ၿမင္ရရင္ စိတ္မခ်မ္းသာဘူး... ကိုယ္႔လူမ်ိဳးေတြ အသက္တစ္ေခ်ာင္းကို တန္ဖိုးထားတတ္ ကိုယ္႔အႏၱရာယ္ကို ကိုယ္ၿမင္တတ္ေစခ်င္မိတယ္... ကိုယ္တတ္တဲ႔ပညာကလည္း ဒါပဲမို႔ အလုပ္ခြင္ထဲေရာ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္မွာပါ တတ္ႏိုင္သမွ် awareness creation ေလးေတြေတာ႔ လုပ္ၿဖစ္ပါတယ္... အစိုးရကေန ဥပေဒနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္တာမ်ိဳး အၿမန္ဆံုး ၿဖစ္လာေစခ်င္မိတာ ေစတနာပါ...

ကိုယ္စကားေၿပာၾကည္႔ၿဖစ္တဲ႔ ကိုယ္႔မိသားစုမဟုတ္ သူစိမ္းေတြထဲမွာ Defensive ၿဖစ္တဲ႔သူေတြ ေတြ႔ရတာမ်ားတယ္... ဘယ္ကိစၥမဆို ကိုယ္မမွားဘူးလို႔ ခံယူထားတတ္ၾကသူေတြေပါ႔... မွားပါတယ္လို႔ ခ်က္က်လက္က် ၿပန္ေၿပာၿပႏိုင္ခဲ႔ရင္ေတာင္မွ အိုးရြဲ႕မို႔ စေလာင္းရြဲ႕နဲ႔ ဖံုးရတာပါလို႔ ဆင္ေၿခတက္ၾကသူေတြ အမ်ားၾကီးေတြ႔ရတယ္... ဒါဟာ အဆင္မေၿပမႈေတြကေန ၿမစ္ဖ်ားခံလာတာမို႔လို႔ ကိုယ္ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိရပါတယ္... convenient ၿဖစ္ေနမယ္ comfortable ၿဖစ္ေနမယ္ဆိုရင္ သူတို႔ရဲ႕ EQ ေတြ ပိုေကာင္းလာႏိုင္မယ္လို႔ ကိုယ္ထင္တယ္ေလ..

ေမြးရပ္ေၿမကေန ဆယ္စုနွစ္တစ္ခုနီးပါး ေ၀းေနခဲ႔တဲ႔ ကိုယ္႔အတြက္ ၿပန္ေရာက္လာတဲ႔အခ်ိန္မွာ cultural shock ရတယ္လို႔မဆိုသာေတာင္ အသားမက်ႏိုင္မႈေလးေတြကေတာ႔ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ်ပါပဲ... စိတ္ေတာ႔မပ်က္မိေပမယ္႔ ကသိကေအာင္႔ၿဖစ္ရတာမ်ိဳးေလးေတြေတာ႔ရွိတာေပါ႔... ဘယ္လိုပဲၿဖစ္ၿဖစ္ ကိုယ္ဟာ ရန္ကုန္သူမို႔ ရန္ကုန္ကို ခ်စ္တယ္... ရန္ကုန္သူရန္ကုန္သားေတြရဲ႕ ေန႔စဥ္လူေနမႈဘ၀ကို အဆင္ေၿပေစခ်င္တယ္... အေကာင္းဘက္ဦးတည္တဲ႔ ေၿပာင္းလဲၿခင္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ၿဖစ္လာေနၿပီမို႔လည္း ရန္ကုန္ရဲ႕အနာဂတ္အတြက္ ကိုယ္ ရင္ခုန္ေနပါတယ္ေလ...

ပြင္႔ၿမဴးဇင္
၁၆.၀၁.၂၀၁၇

No comments: